สุภาษิตไทยหมวดหมู่ ต. ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน หมายถึง
สุภาษิต “ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน” หมายถึง การพึ่งพาตนเองในการดำเนินชีวิต ไม่ต้องพึ่งพาผู้อื่นในการแก้ไขปัญหาหรือทำสิ่งต่าง ๆ โดยการพัฒนาความสามารถและความมั่นคงในตัวเอง ช่วยให้สามารถจัดการกับอุปสรรคต่าง ๆ ได้ด้วยตนเอง เปรียบเสมือนการที่เราสามารถแก้ไขปัญหาด้วยการใช้ความคิดและการกระทำของตัวเอง ไม่ต้องพึ่งพาใคร เมื่อเรามีความสามารถและความมั่นใจในตนเอง ก็สามารถเผชิญกับชีวิตได้อย่างมั่นคง กล่าวคือ “การกระทำการใด ๆ ที่ต้องเริ่มพยายามด้วยตนเองก่อน โดยไม่ขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น” นั่นเอง
ที่มาของสุภาษิต
สุภาษิตนี้มีที่มาจากหลักคำสอนในศาสนาพุทธ ซึ่งพระพุทธเจ้าสอนให้ พึ่งพาตนเองเป็นหลัก การพึ่งพาผู้อื่นในบางครั้งอาจทำให้เราพลาดโอกาสในการเรียนรู้หรือเติบโต ดังนั้นพระองค์จึงสอนให้ การพึ่งพาตนเองเป็นหลักการที่สำคัญในการดำเนินชีวิต โดยการฝึกฝนตนเองให้สามารถรับมือกับทุกสถานการณ์และปัญหาด้วยความมั่นคงและความสามารถของตัวเอง
สุภาษิตนี้จึงสะท้อนถึงการไม่หวังพึ่งคนอื่นเกินไป แต่ต้องพึ่งพาตัวเองในการหาทางแก้ไขปัญหาและสร้างความสำเร็จในชีวิต
ตัวอย่างการใช้สุภาษิต
- เมื่อเกิดปัญหาทางการเงินในช่วงวิกฤติ สาวิตรีเลือกที่จะหางานเสริมและพัฒนาทักษะใหม่ ๆ เพื่อแก้ไขปัญหาด้วยตัวเอง โดยไม่พึ่งพาคนอื่น เธอเชื่อว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตน (การแก้ไขปัญหาด้วยความสามารถของตัวเอง)
- พอการประชุมสำคัญเสร็จสิ้นไป ทุกคนในทีมต่างพูดว่า “เราไม่สามารถรอให้ผู้อื่นมาช่วยได้ ต้องมีความสามารถพึ่งพาตนเองได้” เพราะตนเป็นที่พึ่งแห่งตน (ทุกคนต้องยืนหยัดด้วยตัวเองในสถานการณ์ที่ยากลำบาก)
- ในช่วงที่เขาต้องรับมือกับปัญหาส่วนตัว เขาไม่ได้หันไปพึ่งใคร แต่ใช้วิธีการปรับตัวและพัฒนาตนเอง โดยเชื่อมั่นว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตน (การเผชิญปัญหาด้วยตัวเอง)
- คุณพ่อบอกกับลูกว่า “ในชีวิตนี้คุณจะต้องเรียนรู้ที่จะพึ่งพาตัวเอง อย่าคิดว่าใครจะช่วยคุณทุกครั้ง เพราะตนเป็นที่พึ่งแห่งตน” (คำสอนเกี่ยวกับการพึ่งพาตนเองในการดำเนินชีวิต)
- พอเพื่อนเริ่มไม่เข้าใจเรื่องการทำงานเป็นทีม นายใหญ่พูดว่า “จำไว้นะว่า ไม่ว่าอะไรก็ต้องพึ่งพาตัวเองก่อนตนเป็นที่พึ่งแห่งตน” (เตือนให้ทุกคนรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำโดยไม่คาดหวังความช่วยเหลือจากผู้อื่น)